...........Szeroko pojęta hipoterapia doczekała się oficjalnej sankcji dopiero w latach 50-tych obecnego stulecia. W Polsce w tym okresie nie było sprzyjającego klimatu dla tego rodzaju eksperymentów. Koń wierzchowy traktowany był jako symbol tłumionych przez władze tradycji narodowych. Jego użytkowanie narażało na skarcenie za "pańskie" ciągoty. Z tego wynikała dyskryminacja sportu jeździeckiego, nikła ilość klubów, brak stosownego zaplecza i niedostatek sprzętu. W tych warunkach podjęcie się wprowadzenia hipoterapii do praktyki leczniczej było krokiem pionierskim i aktem cywilnej odwagi. W. Smolak pisze, że próbę taką podjął profesor Weiss w Konstancinie pod Warszawą, a w 1958 roku grupa krakowskich lekarzy (prof. Stanisław Grochmal, dr Irena Solecka-Szpejda, dr Jan Miklasiński) przystąpiła do zorganizowania terapii jazdą konną na terenie Uzdrowiska Swoszowice. Pacjentami były dzieci i młodzież leczone w Poradni Rehabilitacyjnej dla Dzieci i Młodzieży Specjalistycznego Zespołu Matki i Dziecka w Krakowie. Baza jeździecka, konie, teren zostały przygotowane i udostępnione przez klub jeździecki "Krakus" w Swoszowicach. Dr I. Solecka-Szpejda rozpoczęła szkolenie instruktorów hipoterapii. Trochę później dr Maria Należyty wprowadziła konie rasy huculskiej do swojego wzorcowego ośrodka na Ursynowie w Warszawie. W ostatnich latach w Polsce zaszły ogromne zmiany polityczne i gospodarcze. Zaowocowało to eksplozją prywatnych ośrodków jeździeckich. Wciąż przybywają nowe, choć część z nich rozpada się z powodu braku funduszy. Ich standard i stopień wyposażenia jest różny. Niepokojące są przypadki rażącej beztroski i braku odpowiedzialności. Wszelkie działania muszą być poparte konkretną, specjalistyczną wiedzą, gwarantującą postępowanie zgodne ze sztuką medyczną. W tej sytuacji, grożącej wypaczeniem idei hipoterapii różni specjaliści zajmujący się jazdą konną dla osób niepełnosprawnych przyjęli chętnie inicjatywę krakowskiej Fundacji Na Rzecz Rozwoju Rehabilitacji Konnej Dla Dzieci Niepełnosprawnych "Hipoterapia" zwołania ogólnopolskiej konferencji dotyczącej tej sprawy. Konferencja "Hipoterapia - teoria, praktyka, możliwości" odbyła się w Krakowie w dniach 3 i 4 czerwca 1992 roku. Według W. Smolaka uczestniczyło w niej 110 osób z całej Polski, głównie lekarzy, rehabilitantów, terapeutów, psychologów, pedagogów, instruktorów jazdy konnej i hodowców koni. Jednomyślnie podjęto tam decyzję o powołaniu Polskiego Towarzystwa Hipoterapeutycznego (PTHip). Towarzystwo stawia sobie za cel:
* Popieranie i upowszechnianie hipoterapii jako metody rehabilitacyjnej w wybranych schorzeniach dzieci, młodzieży i dorosłych, ale też formy korzystnego oddziaływania psychoterapeutycznego, socjoterapeutycznego oraz pedagogicznego,
* Doskonalenie i unifikowanie umiejętności osób zajmujących się terapią z pomocą konia,
* Zapewnienie swoim członkom dostępu do literatury fachowej i informacji o postępach rehabilitacji w kraju i za granicą.
Wśród wielu potrzeb na czoło wysunęło się podjęcie akcji edukacyjnej oraz zapewnienie jej absolwentom formy licencji uprawniającej do prowadzenia jazdy konnej z osobami niepełnosprawnymi. W artykule "Ruch hipoterapeutyczny w Polsce" W. Smolak pisze, że Polskie Towarzystwo Hipoterapeutyczne nawiązało współpracę z Polskim Związkiem Jeździeckim, który podjął się weryfikacji umiejętności jeździeckich przyszłych hipoterapeutów oraz wydawania wspólnego z Polskim Towarzystwem Hipoterapeutycznym dokumentu licencyjnego - legitymacji instruktora rekreacji ruchowej ze specjalnością hipoterapii. Autorski program Polskiego Towarzystwa Hipoterapeutycznego został zatwierdzony przez Resortowe Centrum Metodyczno - Szkoleniowe Kultury Fizycznej i Sportu. Jest on prowadzony w charakterze kursu, złożonego z siedmiu bloków tematycznych, opracowanych przez specjalistów z danej dziedziny. Są to następujące działy:
* medyczny
* psychologiczno-pedagogiczny
* rehabilitacyjny
* hipologiczny
* hipoterapeutyczny
* jeździecki
* praktyki hipoterapeutycznej
Niektóre Akademie Wychowania Fizycznego tworzą specjalność z hipoterapii dla swoich studentów rehabilitacji. Na razie ilość tych absolwentów jest niewielka. Istotna jest jakościowa różnica w stosowaniu klasycznych metod rehabilitacji i hipoterapii. Partnerska aktywność konia w zespole leczniczym wymusza bowiem na prowadzącym zajęcia nowe zachowania, które tylko w części mogą być wyuczone, ale w dużej mierze są wrodzonym darem natury. Według W. Smolaka zacieśnia to znacznie krąg przyszłych fachowców do osób mających predyspozycje do pracy z koniem.


<=